and in between it's never as it seems

Nie wiem, ile razy już to napisałam albo werbalnie wyartykułowałam, ale pomyślałam pewnie z miliard. Albo i miliard tysiąc pięćset dwadzieścia osiem razy. Ale po prostu, GDYBY MI KTOŚ ROK TEMU POWIEDZIAŁ, że wszystko się tak potoczy, to nigdy bym nie uwierzyła. I w tym miejscu nie kokietuję, nie naginam rzeczywistości, nie udaję, że tak naprawdę to się tego wszystkiego spodziewałam (bo ja nawet niespecjalnie umiem udawać, ale to tak między nami). Mogę tylko z ręką na sercu (niektórzy mówią, że lodowatym, ale to jest jakaś wroga propaganda, pewnie z Warszawy) powiedzieć, że rok temu to wszystko, co się teraz dzieje, mogłabym rozpatrywać wyłącznie w kategorii absurdu. Na równi z jakimś zaginionym odcinkiem Monthy Pythona czy coś. I właśnie to wszystko, co jeszcze do niedawna wydawało mi się tak totalnie nierealne i nieosiągalne, teraz jest osiągnięte i realne jak najbardziej. Albowiem właśnie teraz SIĘ DZIEJE, a ja na to patrzę, nieśmiało podziwiam i nadal nie do końca mogę uwierzyć.
I ten stan niedowierzania bardzo mi się podoba, bo dowodzi tego, że w życiu naprawdę wszystko możne się przydarzyć. I to nie tylko wtedy, "gdy tylko czegoś pragniesz, gdy bardzo chcesz", jak pod nosem nuciła Anita Lipnicka, w czasach gdy szłam do pierwszej klasy podstawówki z tymże hymnem na ustach, marząc o kucyku Pony na święta, ale także wtedy, kiedy się pogubisz i nawet nie potrafisz z grubsza zdefiniować, czego chcesz. Że o pragnieniach już nie wspomnę.
Bo, ekhem, pozwólcie, że się powtórzę, ale: GDYBY KTOŚ ROK TEMU POWIEDZIAŁ, że od października zasilę szeregi studentów (niemal wyłącznie STUDENTEK, to trochę smutne) Wydziału Filologicznego, że będę się z tego faktu niezmiernie cieszyć, że zostawię Łódź na rzecz Wrocławia, że znajdę człowieka, który trzyma mnie w pionie, umiejąc mnie przy tym do łez rozśmieszyć i że lada chwila będziemy się kłócić o to, że zbyt długo się rano maluję, zajmując łazienkę w naszym wspólnym mieszkaniu... Uwierzylibyście? ;)