the ice is getting thinner

Długo się zastanawiałam, czy aktualnie dzieje się w moim życiu coś na tyle interesującego, by móc o tym napisać, a co nie będzie nosiło znamion kartki z pamiętnika rozchwianej emocjonalnie piętnastolatki. Uznałam, że od dłuższego czasu poruszam się właśnie w takiej grząskiej materii i nadeszła najwyższa pora, żeby nieco ogarnąć tyłek. A przynajmniej poudawać, bo szczerze mówiąc odnajduję jakąś masochistyczną przyjemność w codziennym rytuale rozdrapywania wszelkich ran, które noszę w ośrodku pamięci własnego mózgu. Albo raczej w jakieś istocie mózgopodobnej. Mózgoplazmie. Mózgolepie. Bo odnoszę wrażenie, że od pewnego czasu mówienie o mojej skromnej osobie w kontekście posiadania mózgu jest sporym nadużyciem.

Może w tym momencie poprzestanę, zważywszy na to, że wszystko co powyżej było wyłącznie dygresją do zdania pierwszego. Także ad rem. Uznałam ostatecznie, że moje życie jest obecnie tak krańcowo nudne, że wieczorki z bingo w Domu Seniora to przy tym rollercoster bez trzymanki. ALE otóż stała się rzecz niezwykła. Blogspot sam, mimowolnie, podsunął mi temat do notki, mianowicie informując mnie, poprzez nowoczesny interfejs wszelkich możliwych statystyk, że post, który właśnie popełniam, jest setnym w mojej blogowej karierze. Kamień milowy można by rzec. Przekroczenie Rubikonu. Exegi monumentum pokuszę się nawet, bo te tysiące zdań, które spłodziłam, już po wsze czasy pozostaną w bezdennej przestrzeni Internetu. Zajęło mi to dokładnie 934 dni, nieco ponad 2,5 roku i ileś tam godzin spędzonych nad klawiaturą. I jedno mogę powiedzieć na pewno, z ręką na sercu, przysięgając na najwyższe wartości w moim życiu (w dniu dzisiejszym jest to chyba karmelowa Milka, ale w tym obszarze istnieje gigantyczna rotacja i za godzinę mogą to już być szpilki od Prady, także proszę się nie przywiązywać): zajebiście się cieszę, że mam bloga. Przez te prawie 3 lata zmieniło się tyle rzeczy, tyle się wydarzyło, a blog pozwolił mi to wszystko usystematyzować. I spojrzeć na te wszystkie zdarzenia, myśli i decyzje z jakiejś zdrowszej perspektywy. Dzisiaj się śmiałam, czytając swoje pierwsze notki, nie tylko dlatego, że są strasznie słabe (w tym miejscu wystąpił raczej gwałtowny rechot zażenowania), ale dlatego, że to co wtedy było dla mnie tragedią, teraz jest zwyczajnie śmieszne, bo jest tak małe i tak głupie i tak bardzo z perspektywy czasu nieistotne.

I płynie z tego bardzo optymistyczny wniosek - istnieje duża szansa, że przy 200. notce śmiać się będę z tego całego burdelu, który na dobre rozgościł się na kartkach mojej biografii.
Aż po prostu nie mogę się doczekać!