i'm scared of what's behind and what's before

Niecierpię tego momentu, kiedy lato zaczyna zmieniać się w jesień. I nie dlatego, że nie lubię jesieni, bo lubię bardzo, ale dlatego, że lato się KOŃCZY. Mam nadzieję, że rozumiecie o co mi chodzi, bo jak ja to czytam to wygląda to na przemyślenia wesołego schizofrenika, ale właśnie tak to się rysuje.
Bo lato kojarzy mi się z jakąś tam pokrętną wolnością, wolnym umysłem i robieniu wszystkiego na co mam ochotę. I zawsze mi się wydaje, że "what happens in summer stays in summer", że brak konsekwencji jest latem najbardziej oczywistą rzeczą świata, że wszystko mogę zwalić na słońce, upalne powietrze i ewentualnie nadmiar etanolowych trunków chłodzących.
A jesień to taki powrót do rzeczywistości. Kiedy spowrotem trzeba wcisnąć "play" gdzieś w przestrzeni, gdzie przed wakacjami znajdował się mózg, kiedy znowu trzeba myśleć rozsądnie, kiedy trzeba myśleć o tym co się robi i co z tego wyniknie.
I jak te cholerne liście zaczynają spadać z drzew, to mi się od razu załącza jakaś opcja do tęsknienia za latem, wzmacniana dodatkowo świadomością, że kolejne lato dopiero ZA ROK, a rok to jest w chuj długo, rok to ROK i że za ROK to ja przecież będę już O ROK starsza, a przecież ROK TEMU byłam ROK młodsza i to było tak dawno, że prawie tego nie pamiętam.
Niczego nie brałam, nie piłam zresztą też, to jest właśnie sposób w jaki pracuje mój mózg. Przedstawiłam wam krótki wycinek z codziennej wieczornej sesji relaksacji przed snem.
W dodatku wrzesień to od paru lat krytyczny dla mnie miesiąc pod względem naukowo-studencko-życiowym, no i naturalnie nie inaczej jest w tym roku. Cudowna powtarzalność, cudowna do porzygu.

Trochę psychodela mi wyszła, stwierdzam po roboczym przeczytaniu tego co stworzyłam.
Ale może i dobrze, niech będzie ona wyrazem mojego wewnętrznego niepokoju.
Czuję się trochę jak Kordian.
Tylko nie latam na magicznych chmurach, ale wszystko jest do nadrobienia.