dupa krówczaka*

Wczoraj minął mój pierwszy miesiąc we Wrocławiu. Myślałam o jakimś statystycznym bilansie albo jakimś subiektywnym podsumowaniu ("10 najlepszych punktów ksero na Dolnym Śląsku - przewodnik know-how; red. K.W."), ale ostatecznie doszłam do wniosku, że na bilansy i podsumowania nadejdzie czas, kiedy mój numer PESEL będzie budził w ludziach mieszkankę szacunku i niedowierzania, a nie teraz, kiedym młoda, piękna i bogata (no prawie. Głównie młoda. Jeszcze.)
W każdym razie obecnie czekają mnie jeszcze 3 dni, zanim wrócę do miasta, gdzie tramwajem jeździ się na migawce, biega po dworzu, nie po dworze (lub po POLU co gorsza), w piekarni kupuje się angielki i pączki wiedeńskie, a tramwaj śpi w zajezdni, a zakręca na krańcówce.

Powiem wam, że cały czas nie mogę przywyknąć do tej uczelni. Nie bardzo wiem, jak to ująć, bo nie wiem czy UWr jest jednostkowym pozytywnym przypadkiem, czy to ja przyzwyczaiłam się do despotycznych standardów, ale tutaj wszyscy są tacy strasznie... mili. Z każdym wykładowcą idzie się dogadać, wszyscy oni uśmiechnięci i jacyś tacy chętni, zarówno do przekazywania wiedzy, jak i nieutrudniania studentom ich marnych (opartych głównie na kawie i zupkach chińskich, inne nie mogą być) żywotów, szczerze zainteresowani tym, co nas tu przygnało i dlaczego, a jak powiesz, że kochasz Hrabala, to pani asystent na następne zajęcia przyniesie ci 3 książki w oryginale i pożyczy na czas bliżej nieokreślony. Troszkę mi przez to nieswojo, bo mam wrażenie, że znalazłam się w jakimś wszechświecie równoległym, względem na przykład takiego tam Zabrza, ale przyzwyczajanie się do dobrego jest procesem nader przyjemnym, także nie śmiem narzekać.
Ale uczelnia to jednak nadal uczelnia, natury nie oszukasz, więc już nawet miałam kolokwium, jedno pisemne z czeskiego i jedno ustne z niemieckiego. I muszę przyznać: dostać po raz pierwszy piątkę na studiach - bezcenne. Chociaż nie ukrywam, że te zdobywane w pocie czoła, łutem szczęścia czy jakimś niezbadanym wyrokiem losu ŚUMowskie trójeczki też miały swój urok.
W najbliższym czasie będę miała również okazję powrócić do zjawiska, o którym byłam pewna, że pożegnałam gdzieś w czwartej klasie szkoły podstawowej, do DYKTANDA mianowicie. Takie właśnie vintage-rozrywki funduje studentom IFS.
Natomiast we wtorek, zaraz po tym, jak spakuję walizkę, która będzie mi towarzyszyć w podróży Polskim Busem na trasie Wrocław-Łódź już w środę, wraz z moim współlokatorem i towarzyszem życia w jednej osobie, udajemy się na koncert pewnego pana romansującego z gitarą, Larry Coryell pana godność. No i myślę, że bez wstydu można nam zazdrościć. Tym bardziej, że miejsca w pierwszym rzędzie ;)

Wiecie jak jest "zakonnica" po czesku? Jeptiška!
Albo to, że Czesi tworzą naprawdę fajną muzykę, wiedzieliście? :)




* - "kochanie, wymyśl tytuł do notki, bo nie mam pomysłu!"