show on the snow

Mam 15 minut, żeby napisać notkę.
Normalnie pewnie nawet nie otworzyłabym komputera, ale chyba dopadły mnie wyrzuty sumienia, że tak tu wszystko zaniedbuję, a że presja czasu działa na mnie motywująco (przynajmniej czasami; no dobra, rzadko), to lecimy z tym koksem.

Jeśli nie będę się odzywać (w sensie, że nie będę pisać, voice-notki czy co gorsza videoblog to jednak chyba ponad moją tolerancję ekshibicjonizmu), to znaczy, że dostałam zapalenia płuc i dogorywam.
Mianowicie dzisiaj, biorąc udział w pogańskim rytuale odganiania zimy (połączonym z degustacją taniego wina, które jest dobre, bo jest dobre i jest tanie, ale o tym cicho, bo wino udawało herbatę w termosie) udałam się wraz z grupą moich przyjaciół na łódzki Plac Waginalny, którego nikt nawet nie ma zamiaru odśnieżać, i pod czujnym okiem Wadżajny jeździliśmy na sankach.
Śmiem twierdzić, że poprawiliśmy humor paru osobom, zwłaszcza tym marudom z Sądu i jakimś zagubionym duszyczkom, które wyszły z Collegium Anatomicum.
Prawdą jest, że nie był to wyczyn specjalnie mądry, ale przysięgam, że jeszcze jedna doba zimy i dobrowolnie zgłoszę się na Aleksandrowską i każę się szczelnie opatulić w kaftan. A że bierna postawa jest złą postawą, wzięliśmy sprawy w swoje ręce, i efekt odczuwalny jest OD RAZU bo dzisiaj zaczęła się odwilż, więc rytuał DZIAŁA.
Jako że zostało mi jeszcze jakieś 5 min z założonych 15, to spieszę donieść, że NIENAWIDZĘ MPK, chce mi się spać, a nie chce mi się iść na imprezę, muszę kupić bilety na x koncertów, a nie mam za co, ale generalnie to jest całkiem ok, nie umarłam (choć w ciągu tego tygodnia były ze 3 momenty, kiedy myślałam, że jednak i owszem), a bloga zaniedbuję wyłącznie z lenistwa.

A że dodatkowo kocham Toma Waitsa bardzo szczerą miłością, to się z wami tym podzielę i powiem tylko tyle, że Tom, niestety już jest za późno, kocham cię od dawna i nie zamierzam przestać.



17 minut, to chyba najszybsza notka w moim życiu.