they danced down the street like dingledodies

Wyobraźcie sobie, że macie za zadanie zaplanować sobie koszmarny dzień. Taki typowo beznadziejny. Prawdopodobnie znajdzie się w nim gorączka, rzyganie poza zasięg wzroku, cieknący z siłą Niagary katar (o obtartym nosem naturalnie), złamana noga i całkowite unieruchomienie, a na deser jeszcze brak internetu, który, jak się domyślam, jest spośród wymienionych koszmarem najstraszniejszym. Ucieleśnieniem Zła, podstawowym narzędziem szatana i bratem bliźniakiem Buki.

No to ja właśnie przeżywam drugi z rzędu dzień z rodzaju tych opisanych powyżej, wyjąwszy objawy grypowe. Czyli ostatecznie nie jest tak fatalnie. Znaczy TERAZ już nie jest, bo podłączyli internet, którego przez cały weekend nie było, i o ile w piątek mi to specjalnie nie przeszkadzało, bo wieczorem i tak staram się przebywać w którymś z lokali przy Piotrkowskiej, tak od soboty rano już zaczęło. Na domiar złego melanż w piątek okazał się, jak mawiał klasyk, zbyt epicki, czego wyrazem niech będzie to, że 2 ostatnie dni byłam zmuszona spędzić w pozycji horyzontalnej, a wycieczka do łazienki albo kuchni urastała do rangi Odysei. True story. Teraz dodajcie do tego jeszcze brak internetu i wybitny poziom polskiej telewizji. Horror just got real.
Prawdą jest, że w piątek koncertowo zrąbałam się ze schodów, będąc w butach pięknych, aczkolwiek wybitnie niestabilnych (no ale jak to mówią, jak spadać to z wysokiego konia, a jak umierać z powodu butów, to takich, których zazdroszczą ci wszystkie inne baby). Spodnie też poległy w nierównej walce z cudowną nawierzchnią, z którą były zmuszone się zetknąć, chwała ich pamięci.
A że byłam dostatecznie znieczulona zgrabnie wymieszanymi etanolowymi trunkami, żeby mnie nie bolało, ale nie dość, żebym nie mogła utrzymać równowagi, to jeszcze przeszłam pół Piotrkowskiej, wsiadłam do N3, gdzie bardzo miły pan spytał, co mi się stało, że krwawi mi kolano, po czym dodał, że jak on je pocałuje to na pewno przestanie boleć.

W każdym razie dramat powyższego wydarzenia dotarł do mnie dopiero rano, kiedy się okazało, że kolano może faktycznie nie zostanie Kolanem Roku 2013 w kategorii "Najpiękniejsze Kolano Kobiece", ale żyje i ma się dobrze, czego nie da się raczej powiedzieć o mojej drugiej nodze, która spuchła w sposób teatralnie spektakularny. Pan Doktor w szpitalu powiedział, że "rekomenduję gipsik hehehe, jak damy niebieski to do oczu będzie pasował hehehe" , natomiast ostatecznie obyło się bez GIPSIKU NIEBIESKIEGO z obietnicą, że będę się oszczędzać i na jakiś czas zrezygnuję ze szpilek.
Postronny obserwator może pomyśleć, że wywinęłam się sianem, ale prawda jest taka, że buty na obcasach to aktualnie jedyne rzeczy, które darzę wyższymi uczuciami, z bezinteresowną miłością włącznie, więc wyrzeczenie jest duże.

Być może uznacie, że dzielenie się z czytelnikami tak błahymi informacjami jest głupie, ale jestem tak szczęśliwa, że z powrotem mam internet, że aż musiałam się tym podzielić. Ale nie martwcie się, nie stresujcie, smutne notki o życiu i banalności egzystencji zaraz powrócą z nową siłą.

Na wszystkie maile odpiszę z opóźnieniem, bo niestety nie jestem Kasią Tusk i nie zarabiam na prowadzeniu bloga 10 średnich krajowych pensji, ażeby mu się oddać bez reszty. Ale odpiszę na pewno.

Tymczasem potrzebuję świeżej dawki dobrej muzyki. Każdej, ale ostatnio przekonuję się coraz bardziej do polskiej. Jakieś propozycje? ;>