noch einmal

Dzisiaj był beznadziejny dzień.
Moim postanowieniem noworocznym, w którym trwałam aż do dzisiaj, było codziennie przed snem zapisywać, co miłego się zdarzyło. Mogła być pierdoła, w stylu że uśmiechnął się do mnie facet w autobusie, ale codziennie miało być COŚ. Żeby nauczyć się dostrzegać takie małe rzeczy, żeby mieć się czego trzymać. I że chociaż bywały słabe dni, dni typu kutas, typu "pierdolę to wszystko i lecę w kosmos", to jednak codziennie zdarzało się też coś optymistycznego; to genialnie dobrze działa na głowę, myślenie w taki sposób. Faktycznie jest się czego trzymać.
Dzisiaj też miało być dobrze. Kupiłam bilet na koncert, a pan motorniczy z tramwaju linii 15A nie zamknął mi drzwi przed nosem, tylko poczekał, widząc mój heroiczny bieg przez Rondo Solidarności.

No ale się zjebało.
Myślałam, że już mi przeszło. Naiwnie myślałam, że jak się kogoś długo nie widzi, to w głowie się wszystko rozmazuje, z każdym dniem coraz bardziej, aż w końcu znika. I bardzo głupio myślałam, że minęło wystarczająco dużo czasu, żeby w mojej głowie już nic nie było. I dopiero dzisiaj sobie uświadomiłam, że w moim mózgu nic się nie rozmazało, ani trochę. Że przez te wszystkie miesiące co najwyżej tylko nieświadomie pogrubiałam kontury i nasycałam kolory. I że próbując zapomnieć tylko mocniej sobie wszystko utrwaliłam.

Dostałam dzisiaj po ryju od rzeczywistości. Bo zapomniałam, że świat idzie do przodu. I ci, którzy kiedyś byli dla mnie całym światem też.

I wolałabym znów poudawać twardziela, ale dzisiaj już chyba nie mam na to siły.

Chciałabym wam pokazać szczególną dla mnie piosenkę. Kiedyś pokazał mi ją jeden istotny w moim życiu Niemiec, z gatunku tych, których zna się przez kilka godzin, a pamięta do końca życia.
Dla tych niedowiarków, którzy twierdzą, że po niemiecku każde zdanie brzmi jak rozkaz rozstrzelania, przedstawiam piosenkę o miłości. Cudowną. Auf deutsch.