731 days

Myślałam, że w wakacje znajdę trochę więcej czasu na pisanie, a tu dupa i łapa w nocniku.
Dużo się dzieje. Niekiedy (zawsze) mam wrażenie (pewność), że dzieje się aż za dużo (dużo za dużo), ale na to już raczej nic nie poradzę. W każdym razie latam sobie na praktyki, ale to wszystko opiszę, jak już się skończą. Taką sobie zbiorczą notkę jebnę, a co, stać mnie.
A w związku z permanentnym brakiem czasu NIEOMAL umknęłaby mi niezmiernie ważna rocznica, mianowicie...
50 lat The Rolling Stones! Mojego ukochanego zespołu ever, najlepszego bandu we wszechświecie, gdzie z każdym jego członkiem gotowa byłabym popełnić czyny nieżądne, o których damie nie przystoi mówić (mogłabym nawet dopłacić, co mi tam).

No dobra. Kocham Stonesów miłością czystą i nieskalaną jak poranna rosa, jak dziewica kocha księcia na białym rumaku, jak wódka kocha zagryzkę, kocham miłością wręcz psychopatyczną, ale, Mick wybacz!, nie o tym chciałam.
Mianowicie 11.VII.2012 stuknęły mi 2 lata.
I aż mi się słabo zrobiło, jak przeczytałam te wszystkie swoje wynurzenia sprzed tych dwóch lat, NO POWAŻKA (tak mówią dzieci, które udają, że palą papierosy, trzymając w buziach paluszki, tuż obok mojego domu). Jak sobie przypomniałam, czego wtedy chciałam, czego oczekiwałam, co sobie wyobrażałam, to jedyna reakcja, na którą było mnie stać, to śmiech przez łzy. Bo chciałam być kompletnie w innym miejscu, całe moje życie miało wyglądać zupełnie inaczej, a i ja chyba miałam być kimś innym.
I dopiero później mnie oświeciło, że dobrze jest jak jest.
I że ten każdy raz, kiedy dostaję po dupie, czemuś tam służy, czegoś tam mnie uczy. I jak nie teraz, to kiedyś na pewno to docenię.
A tak a'propos. Ostatnio po raz pierwszy przydała mi się wiedza z biosyfu. Mianowicie w jednym z popularnych teleturniejów padło pytanie "Do czego służy wiskozymetr". Przed oczami stanął mi rozdział z Pilawskiego (apage Satanas!), wręcz widziałam popodkreślane na różowo wersy dotyczące wiskozymetru Ostwalda, sprawozdanie z ćwiczenia nr 4, nad którym spędziłam cały dzień i prawie ze wzruszeniem krzyknęłam: LEPKOŚĆ CIECZY!
To był naprawdę poruszający moment, łzy wzruszenia przesłoniły mi oczy, drżące ręce nie pozwoliły utrzymać kubka z kawą, a trzęsący głos nieco umniejszył wartości akustyczne mojego okrzyku, ale sami rozumiecie. Takie coś nie zdarza się często.
Wracając do meritum. 2 lata to jeszcze niedużo, ale mam nadzieję, że przynajmniej jeszcze ze 2 pociągnę. A raczej, że za 2 lata jeszcze znajdą się osoby, które będą tu zaglądać, bo ja nie zamierzam zawieszać mojej grafomańskiej pasji tworzenia. Osobiście życzę sobie wyłącznie płodności Rafała(płodności, hmmm... twórczej :D), determinacji Balianny, wrażliwości Doktor bez stetoskopu, ironii Godzi i tego, żeby nigdy nie zabrakło mi blogów do czytania.

Ja tymczasem udaję się na imprezę pod szyldem Stonesów. Będę śpiewać piosenkę o mikropenisie Jaggera, będę się zastanawiać "From 0 to Keith Richards how drunk are you?", będziemy wspólnie się debatować, czy usta Micka bardziej przypomniają parówki czy glonojada...
Co prawda nieco się obawiam, bo na rzeczonej imprezie pojawią się także Pan 1 i Pan 2, bohaterowie bodajże sprzed dwóch notek, ale cóż. Jak to mówią, seta w ryja i do przodu.
Najwyżej umrę jako stara panna, w otoczeniu 60 kotów i kanapek z pasztetową.
Zobaczymy.