poniedziałek, 17 marca 2014

history won't care at all

Zaczynam dopiero czwarty regularny tydzień chodzenia na uczelnię z drugą srebrną nalepką na legitymacji, a już szczerze i prawdziwie wypatruję świąt. Skrupulatnie liczę tygodnie, przeliczam na dni i godziny i nieśmiało marzę o wielkanocnej wielkiej króliczej dupie, w którą perwersyjnie będę się wgryzać gdzieś między faszerowanym jajkiem a sernikiem. Nie mam pojęcia dlaczego tak ciężko mi idzie ten drugi semestr. Jedyne co przychodzi mi na myśl to fakt, że być może ktoś kiedyś zrobi karierę, kiedy udowodni, iż moje wrażenie, że w głowie chlupoce mi farba drukarska, znajduje swoje potwierdzenie w stanie faktycznym. Choć nie ukrywam, że ucieszyłabym się słysząc, że to tylko wiosenne przesilenie.
W każdym razie uczelnia mnie nie rozpieszcza, fundując poniedziałki i piątki od ósmej do szesnastej, wypełnione dodatkowo przedmiotami, których działanie spokojnie pozwalałoby przepisywać je jako leki na bezsenność. Skuteczność 100%, działanie instantPRO.
Strasznie czekałam na literaturę, los mi świadkiem. A w zamian dostałam zajęcia, na których wpada się w jakąś nieznaną nauce fałdę czasu, gdzie pojęcie godzin i minut jest równie abstrakcyjne, co kanclerz von Bismarck w sukience z rzodkiewek albo mąka z uszami. O wykładach nawet nie wspomnę. Na ostatnim rysowałam futurystyczne autostrady. Inżynier budowy dróg i mostów, całuję rączki.
Na fonetyce na razie trochę się opierdalam, bo omawiamy anatomię narządów mowy, a mogę powiedzieć, że TO JUŻ UMIEM. Muszę przyznać, że to ciekawe uczucie, znaleźć się wśród ludzi, których śmieszy języczek, albo myślą, że podniebienie miękkie to inna nazwa dla języka. I te jawne pretensje: "ALE JAK TO PO ŁACINIE?! CO TO MA BYĆ, MEDYCYNA???!!??!!!!"

A tak poza tym, to już prawie pół roku, jak mieszkam we Wrocławiu. Sama nie wiem, ale zdaje mi się, że jakoś niepokojąco szybko minęło. Niepokojąco głównie z tego względu, że moja lwia zmarszczka też jest pół roku starsza, tym samym będąc jednocześnie pół roku głębszą, a ja już nie mówię o sobie, że mam 22 lata, tylko że prawie 23. Bo tak ogólnie to nawet podoba mi się, że czas tak szybko płynie. Prawie nie zauważyłam, że mój plan trzyletni już jest planem zaledwie na 2 i pół roku!
I chociaż czasami mam myśli pokroju, że znowu chciałabym być w liceum i zaplanować wszystko od nowa, to za każdym razem dochodzę do wniosku, że absolutnie nie żałuję żadnej z decyzji, które podjęłam. Bo przecież gdyby nie ich konsekwencje, to może faktycznie dzisiaj byłabym na czwartym roku lekarskiego, może faktycznie mieszkałabym w Łodzi i może faktycznie popierdalałabym w koczku po moje w pełni zasłużone stypendium. No może. I byłoby tak paskudnie, lepko i kleiście nudno.

Zresztą jak już będę sławna i bogata, piękna i szczęśliwa, mądra i dojrzała, to i ja i stale rosnące grono wielbicieli* będziemy mieli w dupie, czy byłam na studiach 6 czy 16 lat. Kurtyna!

* - albo kotów

niedziela, 2 marca 2014

more than a feeling

W tym roku widziałam śnieg przez jakieś 3 doby, kiedy leżał sobie na łódzkich chodnikach warstwą cienką niczym cukier puder na pączku (nie wiem, czy zauważyliście, ale nastąpiło tu, poprzez całkiem zgrabną metaforę, przywołanie wizerunku pączka, co stanowi subtelne nawiązanie do zdarzeń bieżących, typu Tłusty Czwartek!). Co więcej śmiem mniemać, iż bilans zimy w tym sezonie już raczej nie ulegnie zmianie, bo przed blokiem kwitną krokusy, na termometrze jest 14 stopni, a mną samą powoli zaczyna zawładać potężna pokusa kupienia sobie okrutnie przecukrzonej sukienki w kwiatki. Kiedy przypomnę sobie zeszłoroczną zimę, kiedy to pierwszy kwietnia przywitał mnie żałosnym żartem w postaci pół metra śniegu, to aż nie chce mi się wierzyć, jak bardzo jeden rok może się różnić od drugiego.
I robiąc odnośnik do powyższego zdania, dzisiaj od samego rana starałam się sobie przypomnieć, jak wyglądał 2. marca 365 dni temu. Miałam z tym pewien problem, ale z odsieczą przyszła mania zapisywania wszystkiego w kalendarzu, no i mój nieoceniony, najkochańszy, słodziutki internetowy pamiętniczek. Wróciłam do notki dokładnie sprzed roku, poczułam się dokładnie tak samo, jak wtedy, gdy ją pisałam, przypomniałam sobie nawet, że tworzyłam ją w kuchni pijąc herbatę no i naprawdę nadal nie mogę uwierzyć, że NIE PRZECZUWAŁAM.

Bo wtedy jeszcze nie byłam tego świadoma, ale to był ostatni dzień zimy. Śnieg co prawda za oknami leżał jeszcze długo, ale zima w życiu już odchodziła w niepamięć. Bo następnego dnia dostałam maila, a po nim dziesiątki następnych, po których wszystko się zmieniło. WSZYSTKO.
No i teraz już nie bardzo wiem, jak powyższą wypowiedź zgrabnie spuentować, bo mam wrażenie, że absolutnie wszystko, co teraz napiszę będzie już trącić banałem, a to już w ogóle NAJGORZEJ. Może powiem tak: każdemu z Was tego życzę. Słuchania razem piosenek Nohavicy o zwierzętach, grania w Scrabble i kłócenia się o wyższość The Rolling Stones nad Led Zeppelin.

(Teraz po namyśle stwierdzam, że banał wcale nie jest taki zły, a nawet jak jest, to trudno. Kocham Cię, J. :*)

Chciałam Wam napisać jeszcze o tym, że już od tygodnia uczestniczę w szalonym wydarzeniu, jakim jest drugi semestr w IFSie, ale kiedy tylko o tym pomyślałam, to gęsta mgła niemocy spadła na każdy pojedynczy zwój mego mózgu, co jak myślę samo w sobie stanowi dość dosadny komentarz. Bo jak sobie przypomnę choćby to, że od teraz aż do końca czerwca każdy piątek, od ósmej do szesnastej, spędzę na Pocztowej, usilnie starając się walczyć chociażby z klaustrofobią (którą ten Instytut statutowo zapewnia), że już o rzeczach takich jak chęć natychmiastowego stamtąd spierdolenia nie wspomnę, to mam ochotę zakopać się w kołdrze, pójść spać i "wake me up in July".

Aaaaaa, i jeszcze jedna sprawa. Zaczęła mi się właśnie historia literatury, także potrzebuję antidotum na staroczeskie teksty liturgiczne i legendy o świętym Wacławie. Znacie jakieś dobre książki? :D